Mojemu pierwszemu spotkaniu z A7 towarzyszył kitowy obiektyw 28-70 ze światłem 3,5-5,6. Kompletnie nie warto tu o nim wspominać :) Szkło jako kit sprawuje się świetnie jednak jest to po prostu ciemny zoom standardowy. Kupiłem go bo był w zestawie od sony. Założyłem bo wyglądał lepiej niż zaślepka bagnetu i zabrałem się za szukanie czegoś całkowicie innego. Manualnego noktona od voigtländera. Korpus Sony a7 miał tylko służyć za dodatek do tego obiektywu. To 40 milimetrowy maluch ze światłem 1.4 miał być tym WOW. A7 miał focus peaking, którego brakowało mi w nikonach d750 (uwielbiam je wciąż), był pełnoklatkowy dlatego wybór był prosty.

Voigtländer Nokton 40 mm f/1.4

Swój egzemplarz znalazłem po dosyć długich poszukiwaniach na Brytyjskim Ebay’u. Pisałem o tym już przy okazji wpisu o Boring workshop na początku roku. Po niewielkich perypetiach obiektyw dotarł do mnie wreszcie. Wspaniały. Kupiony w dosyć okazyjnej cenie, stan po prostu jakby własnie jakiś niemiecki magik optyki skończył go składać. Po prostu piękny. Nie tylko dlatego, że mój. Osobiście uważam, że to jeden z najlepiej wyglądających obiektywów jakie widziałem. Metal i szkło. Spasowanie idealne, piekne lśniące i współgrające ze sobą elementy. Smaczki w postaci pierścienia ostrości z charakterystyczną wypustką na palec. Nokton naprawdę ładnym obiektywem jest.

Jeśli zaczynalibyście przygodę z fotografią od Sony A7 z założonym wspomnianym wcześniej kitowym 28-70 i ktoś nagle założyłby Wam na bagnet tego noktona poczulibyście się jak Alicja w Krainie czarów. Głównie z racji tego, że to co ten obiektyw robi z tłem możemy obserwować już w wizjerze. Bezlusterkowiec daje nam to poczucie plastyki obrazu już na etapie fotografowania. Widzimy bokeh, widzimy rozkładającą się płaszczyznę ostrości i po prostu “czujemy” ten obraz. Takie fotografowanie daje niesamowita frajdę. Oczywiście na początku nie rzucałbym się z manualnym obiektywem w reportażowy wir. Na początku zachowałem noktona głównie na sesje plenerowe, żeby potestować robienie ciekawych portretów. Sony z manualami świetnie tez spisują sie przy fotografowaniu krajobrazów bo bez problemu ustawia się ostrość na nieskończoność.

Muszę przyznać, że bezlusterkowiec i manualne obiektywy trochę zmieniły moje fotografowanie. Musiało się ono zmienić bo wymagało innego działania. Dawało możliwości ale wymuszało pewne odruchy. Ostrzenie ręczne ma dwa minusy: szybkość i celność. Oczywiście ktoś doświadczony stwierdzi, że szybciej i pewniej ostrzy manualem niż automat. Zgadzam się. Ja jednak jako świeżak w temacie czułem swoje ograniczenia. Jak ze wszystkim jednak jest to kwestia wprawy i po jakimś czasie sony i nokton uczestniczyli również czynnie w reportażu. Nokton z adapterem helikoidalnym (jakupiłem adapter firmy Haoge zamiast orginalnego voigtländera) świetnie nadaje się do fotografowania detali. Już przy większej odległości bokeh potrafi lekko zszokować ale dopiero pazur jaki możemy zobaczyć podchodząc jeszcze bliżej jest naprawdę ostry. Mając błyszczące elementy poza płaszczyzną ostrości możemy osiągnąć zdumiewające obrazy.

Nokton nie opuszczał A7 od momentu jak go założyłem. Był założony na plener, na reportaż a nawet na rodzinny wyjazd gdzie świetnie się sprawdził w roli standardowego obiektywu. Dawał (do dzisiaj daje) świetny obrazek i dopiero pojawienie się innego manuala, z całkowicie innej bajki sprawiło, że zdecydowałem się na zdjęcie z bagnetu tego malucha. Ni z tego ni z owego pojawił się obiektyw w którym już kiedyś się zakochałem. Wtedy jednak wygrał rozsądek. Z braku focus peakingu w D750 musiałem zrezygnować z Planara. Ostrzenie z nikonowskim potwierdzeniem ostrości wyglądało jakbym nagle zaczął działać w slow motion. Po prostu się nie dało i musiałem pogodzić się z tą stratą (również pieniężną po sprzedaży). Nie o nikonie jednak mowa. Nokton musiał na jakiś czas wrócić do torby bo jego miejsce zajął również niemiecki ale jednak inny obiektyw. Przyszła pora na Planara 50 1.4 od Carla Zeissa.

Volna 9 50mm f2.8 Macro 1:2

Nie wspomniałem o jednym obiektywie który zastąpił moją Tokinę AF 100 mm f2.8 AT-X Pro D używaną do macro. Używałem tego obiektywu już tak rzadko, że zdecydowałem się na jego sprzedaż. Jednak macro to coś co robię czasem dla przyjemności a czasem przydaje się na reportażu. Głównie na przygotowaniach (detale itp.). Na jednej z sesji plenerowych wpadła mi w ręce manualna Volna 9 50mm f2.8 Macro 1:2. Ustawianie ostrości manualnie przy fotografii macro jest bajecznie proste i dużo przyjemniejsze niż poleganie na AF. Za 400zł nabyłem radziecką optykę która z sony sprawdza się wysmienicie. Na poniższych zdjęciach będziecie mieć okazję zobaczyć kilka kadrów z Volny. Jeśli bokeh nie wygląda jak nie z tego świata to znaczy że to Volna.

Wnioski.

Czy kupno bezlusterkowca i wprowadzenie manualnych obiektywów coś zmieniło w mojej fotografii? Na pewno tak. Pojawiło się więcej zdjęć w których bawiłem się płaszczyzną ostrości. Dużo portretów w których to tak na prawdę bokeh był głównym elementem. Dużo wycinków kadru gdzie ostrość muskała jedynie kontury. Na pewno mocno zmienił się plener. Więcej zabawy kadrami, światłocieniem, który lepiej się obserwuje niż przez wizjer lustrzanki. Przy pracy bezlusterkowcem mam uczucie, że uczestniczę w procesie tworzenia fotografii bardziej niż dotychczas.

Post miał być początkowo bardziej zdjęciowy. Okazał się jednak mocno opisowy. Teraz mam jednak dla Was przygotowany przegląd fotografii wykonanych w tym roku przy pomocy Sony A7 i noktonem lub planarem. Zapraszam do obejrzenia, komentowania i udostępniania. Może ten wpis przyda się komuś kto zastanawia się nie tyle nad zmianą systemu co szuka powiewu świeżości w swojej fotografii. Dziękuję i zapraszam na zdjęcia.

Więcej zdjęć równiez na moim profilu na facebooku i instagramie: